Immigreren kan je leren

Aangekomen op Sint Maarten en de eerste dagen de ongemakkelijke voorstel rondjes verder, wilde ik gelijk beginnen met het immigratie proces. Ook HR had geadviseerd om hier gelijk tijd in te steken vanwege het toch enige belang erbij. Bij binnenkomst is het toeristenvisum voor Europeanen drie maanden en voor Nederlanders zes maanden. Ondanks de onafhankelijkheid van Sint Maarten blijft het natuurlijk nog steeds het Koninkrijk der Nederlanden.

De eerste vraagtekens begonnen al bij het eerst moeten hebben van een zorgverzekering voordat ook maar aan de applicatie mag worden begonnen. Een proces waar minimaal drie weken overheen gaat. Afspraak bij de huisarts en vervolgens de formulieren indienen en goedgekeurd krijgen door de verzekeraar. Eind maart lagen er twee stuks verzekeringspasjes in mijn postvak.

Direct na het verkrijgen van de pasjes heb ik hier gelijk een scan van gemaakt en alle documenten ingediend op het internet portaal van de immigratiedienst. Blijkt dat vele documenten, als bijvoorbeeld een scan van een volledig paspoort, te groot zijn om te uploaden. Uiteindelijk slechts de foto pagina en de pagina met de ingangsstempel ingediend, het zal wel. Hierop volgen vele e-mails met een lijst van zaken die nog extra ingediend dienen te worden. Helaas ook velen e-mails waar de opsomming blanco is, daar kan men niet zoveel mee.

Na een weekje e-mails en alles zo goed en zo kwaad proberen in te dienen volgt tweemaal een factuur om het applicatieproces te betalen. Daarna wordt de aanvraag pas echt behandeld. Even NAFl. 200,- voor mijzelf en NAFl. 545,- voor Annina aftikken (totaal USD $415,-). Betalen dient bij de ‘Receivers Office’ oftewel het ontvangstkantoor van de belastingdienst. Dit vindt plaats in het overheidsgebouw en lijkt op betalen bij het loket van een gemeentehuis. De geprinte kwitantie natuurlijk opnieuw scannen en digitaal indienen, en uiteraard een paar dagen later een bevestiging van aanvraag verblijfsvergunning genereert.

Toch volgt opnieuw een e-mail met verzoek tot indienen van meer documenten, digitaal en fysiek binnen één week. Dit kan op dinsdag en donderdag bij het kantoor van de immigratiedienst. Let wel op degelijke kleding als lange broek, bedekte schouders en geen hoofddeksel want de zeer onvriendelijke bewaker wijst gelijk de deur. Anders mag je na handen desinfecteren plaats nemen in de zittende rij met ‘coroski-sla-over-plekken’ met doorschuiven.

Na een wachten van ruim twee uur worden de documenten nagekeken die ‘niet goed’ zijn of missen. Dan worden wij doorgestuurd naar een gebouw verderop om deze documenten nogmaals door te spreken. Blijkt dat de werkgeversverklaring niet op het juiste format staat, het dient op eigen briefpapier te staan. Gelukkig krijgen wij daar wel de bevestiging dat ons geregistreerd partnerschap wordt geaccepteerd omdat het voor aanvraag in Nederland is aangegaan. De juiste verklaring kan ik direct op kantoor regelen en bij geluk gelijk in de middag nog afgeven.

En toen startte de stilte. Dagen werden weken, en de weken werd een maand zonder ook maar iets te horen. Door veel te lezen en beter te gaan begrijpen en interpreteren kom ik tot een nare ontdekking. Voor Nederlanders kan de Sint Maartense regering niet streng optreden vanwege het gezamenlijk Nederlanderschap. Maar voor iedere andere nationaliteit dient het besluit voor afgifte buiten het ‘land’ te worden afgewacht. De aanvraag mag gedaan worden maar daarna moet je wegwezen. Met het einde van het toeristenvisum voor Annina in zicht leverde dit de nodige stress op.

Het gevolg van de stress is dat ik toch op advies van een collega naar een adviesbureau ben gegaan. Zij zeiden met klem om actie via hen te nemen om verzoek tot uitzondering aan te vragen. Een drie kantjes tellende brief is naar de minister van justitie verstuurd met redenen waarom wij als paar hier bij elkaar op Sint Maarten het besluit mogen afwachten. Twee weken later volgt de brief direct vanuit de minister dat wij uitgezonderd zijn van het buiten het land afwachten van het besluit, nota bene geciteerd uit het wetboek.

Eigenlijk vlot daarna krijg ik driemaal een e-mail dat ik mijn verblijfsvergunning mag ophalen. Met een bloedende neus gaan wij met zijn tweeën naar de immigratiedienst, waar dit op maandag en woensdag kan. Helaas is mijn laatste pasfoto niet juist afgeknipt dus moet ik nieuwe gaan maken. Het blijkt daar ook maar goed dat wij de uitzonderingsbrief hebben, niet fysiek bij, omdat de immigratiedienst ‘in afwachting van landing’ (in de letterlijkste zin van het woord) is van Annina op Sint Maarten. Opnieuw snel regelen en in de middag opnieuw proberen.

En ja, de verblijfsvergunningen zijn binnen. Wij zijn sinds 6 juni 2022 officieel bevoegd te wonen en werken op Sint Maarten!

Uiteraard ben je dan nog niet echt woonachtig op Sint Maarten. Om in te schrijven dient een afspraak te worden gemaakt bij de ‘Census Office’ in het overheidsgebouw. Opnieuw een hele berg documenten meenemen die daar door een medewerker worden gescand. Bij geen gehoor van deze dienst binnen twee weken ben je daarna officieel ingeschreven als bewoner van Sint Maarten. Interessant detail: één van de benodigde documenten is een bewijs van uitschrijving uit gemeente uit Nederland, omdat Sint Maarten hétzelfde systeem als Nederland gebruikt. Het Duitse bewijs was niet nodig omdat dit toch niet kan worden gecontroleerd.

Als kers op de slagroom wilden wij natuurlijk ook een identiteitskaart van Sint Maarten. Opnieuw een afspraak inplannen bij de Census Office om de aanvraag voor een ID-kaart te starten. Hier wordt dan weer op locatie de pasfoto gemaakt en tweemaal NAFl. 45,- te worden afgerekend. De kaarten worden, wat ons totaal verwonderde, gelijk ter plaatse gemaakt. Binnen vijf minuutjes klaar!

Ik kan nu niet echt zeggen dat ik het kan aanraden om eens lekker te emigreren en immigreren naar een ander land, zonder de juiste kennis vooraf van het te doorlopen proces. Het was misschien tijdens het proces niet altijd even leuk maar achteraf heb ik veel geleerd. En daarom: immigreren kan je leren.