Het Caribisch welkom

Bij de gedachte aan de Cariben zullen velen vast denken aan palmbomen, witte stranden, azuurblauwe zee en bovenal een relaxte ‘way-of-life’. Vooral dat laatste klinkt door in ongeveer alles wat hier gaande is op Sint Maarten.

Het leven is langzamer, niet van de ene afspraak in de andere, snel naar huis om eten naar binnen te proppen en door naar sport of andere vrije tijdsbesteding. Dagelijks samen rustig opstaan, een goed gesprek met koffie en een koelbox door Annina gevuldt met lunch en tussendoortjes. Bij vertrek het hek uitrijden met een waanzinnig uitzicht over de Caribische Zee, Saint Bartholomy, Sint Eustatius en bij helder weer zelfs Saint Kitts & Nevis. De wijk uit langs de beveiliging die de slagboom open houdt.

Bij aankomst in februari werden wij opgehaald door een collega. Een warm welkom kan het niet helemaal genoemd worden, want de eerste anekdote deed zich gelijk al voor: het regende nog licht en de auto wilde niet starten. Dat werd aanduwen… met wat mankracht de auto in beweging en een fluwelen voet van Annina op de koppeling startte de auto direct.

Vanuit het vliegveld rijden we door naar het kantoor. Hier staat een gave Fiat Fullback pick-up truck voor ons klaar. En van daaruit door naar ons eerste tijdelijk onderkomen. Niet het fijnste plekje van Sint Maarten met een bankje naast de geparkeerde auto’s van de verhuurder en rondwandelende ratten. Bij geluk is de container uit Nederland eerder dan verwacht aangekomen waardoor de volgende maand naar Dawn Beach wordt ingehuist. Een benedenappartement van een soort dijkwoning en vanaf de veranda zicht op de Atlantische Oceaan en uit hek… inderdaad.

De morgens zijn het fijnst om buiten te werken. De zon brand nog niet op de huid en de temperatuur laat het zweet nog niet gutsen. Zeker nu in de zomer gaat de zon zowat recht over het hoofd rond 12:00 uur. Het wennen aan de temperatuur is meer toe te schrijven aan het wennen om altijd te zweten. Altijd plakkende kleding. Altijd. Bij het rijden naar de projecten wisselen de uitzichten op Sint Maarten zich af, prachtige baaien en de mooie heuveltoppen.

Een minder warm welkom is het immigratieproces. De Immigration & Border Security heeft hier een drama makend tafereel voor ingericht. Allerlei soorten formulieren en internetpagina’s, een gezondheidsverzekering na afgifte verklaring van een huisarts en hulp van een adviesbureau verder zijn voor ons beide de verblijfvergunning binnen. Ik zal hier later nog een uiteenzetting over schrijven. Want dat verhaal is te lang om hier op te schrijven.

Vanwege de perikelen rond onze verblijfsvergunningen en in het bijzonder die voor Annina, kon zij lang niet ‘echt’ werken. De eerste maanden heeft zij de eerste gasten als ware reisleidster vermaakt en heel erg goed voor mij gezorgd, eigenlijk beter te noemen als: achterlijk verwend. ‘s-Ochtends samen opstaan en als ik aangekleed ben staat daar een ontbijtje, nadien samen koffie buiten en in de tussentijd heeft zij een koelbox met lunch en tussendoortjes gemaakt. Op het moment van verschijnen van dit blog werkt zij alweer drie weken bij de Coffee Lounge in Philipsburg als manager. Haar Duitse ‘pünktlichkeit’ sijpelt al door de stugge (cultuur)structuren van de winkel.

Juist, de Caraïben is een bijzonder fijne omgeving. Onze avonden voelen als weekend. Heerlijk uit eten bij de kleinere restaurantjes, nog even naar de zonsondergang kijken vanaf de bergtoppen of ons favoriete dorpje Grand Case. De weekenden op hen beurt voelen als mini-vakantie: dagenlang op het strand doorbrengen, vele rondes Yahtzee (in het Duits: Kniffel) spelen en afsluiten met een barbecue. De keuze om hier naar toe gaan, is nog altijd een goede gebleken.