Een sprong in het diepe

Mijn hart bonkt in mijn keel. Mijn ademhaling stokt. Via een kratje spring ik op de vloer van de kist. Ik schuif aan in één van de drie rijtjes. Met trillende handen pak ik het gele riempje van de vloer en met wat geklungel steek ik deze door mijn beenband. Met het rode koordje houd ik de sluiting open en maak ik deze aan het andere uiteinde van het gele riempje.

Niet geheel comfortabel zit ik, mijn voorganger vlak voor mij, als een sardientje in een blik. De deur wordt dichtgedaan en duimen gaan omhoog. De motor ronkt en de bladen van de rotor grommen door de lucht. De kist komt in beweging. Opnieuw voel ik mijn stokkende adem en mijn hart bonkend in mijn keel. Het vliegtuig volgt de taxibaan naar het begin van de startbaan.

Die ochtend zal ik nooit vergeten hoe toegewijd ik elke stap zette. Iedere stap was een stap dichterbij. Een stap in een veranderend leven. Sommige gebeurtenissen overkomen je, de meesten komen vanuit een keuze. Deze keuze zou mijn leven voorgoed veranderen.

Vlak voordat de kist los komt van de grond kijk ik verschrikt naar mijn hoogtemeter. De pijl wijst netjes omhoog, recht langs het rode vlak, naar het cijfer 0. Gelukkig. Los van de grond blijf ik strak naar mijn hoogtemeter kijken. Ik zie hoe de wijzer over het rode vlak beweegt richting het cijfer 1. Bij de 1 begint iedereen te bewegen, het gele riempje en de helm mag af.

Op 9000ft (2750m), de wijzer hikt voorbij de 9, moet ik mijn eerste procedures starten. In de bizarre hersencocktail van spanning bedenk ik het ezelsbruggetje: 3×3. Drie controle ronden van ieder drie onderdelen. Beenband links, beenband rechts, borstband. Hackey, afwerpkussentje, reserveripcord. Helm, goggles, hoogtemeter. Met dat ik op mijn hoogtemeter tik verspringt deze voorbij de 10. Iedereen lacht en geeft vage high fives en handgebaren.

Een dag eerder was ik ook op deze plek. Met een grondcursus van een dag zouden alle procedures de revue passeren en met een harnastest werd de dag afgesloten. Wrang genoeg is de test gebaseerd op alles wat mis kan gaan. Maar de cursus zorgt dat je klaar bent. Klaar om te veranderen.

De piloot zet het lampje achterin de kist op oranje, mijn hoogtemeter wijst net voorbij de 0, we zijn voorbij de 12000ft. De deur wordt opengemaakt en met een luide ruis maakt de wind duidelijk dat hij aanwezig is. Bij het groen worden van het lampje en met een floppend geluid verdwijnen mijn voorgangers uit de deur de diepte in. We schuifelen naar voren. De ene instructeur klimt naar buiten. Ik stap voorzichtig naar de opening, langs de instructeur buiten zie ik de groene velden, rechtervoet voor op de rand, linkervoet achter op de rand, mijn klamme handen aan de voorste deurpost. De andere instructeur komt binnen tegen mij aan staan.

‘Check in’. ‘Oké’. ‘Check out’. ‘Oké’. Terwijl ik mijn hoofd iets naar buiten breng en mijn lichaam mijn stem volgt: ‘Prop, op, neer en…’

• 

• 

• 

We zijn gesprongen. Een sprong in het diepe. Een sprong die mijn leven heeft veranderd. Van de eerste sprong kan ik zelf niet veel meer herinneren. Maar ik kan mijzelf nog levendig herinneren hoe mijn parachute opende. Als een prachtige bloem die na de nacht zich openvouwt in de opkomende zon. De totale kalmte die toeneemt bij het steeds een stukje verder openen, totdat een rechthoekig stukje stof een oase van totale rust heeft gecreëerd. Daar hang ik dan boven de weilanden en het vliegveld van Teuge. Een oerkreet volgt, want dit was ongekend. Ik kon niet geloven dat ik uit een vliegtuig ben gesprongen.

Die ochtend stapte ik in de auto om een lang gekoesterde droom tot waarheid te maken. Om vrijheid tegemoet te stappen en het leven te vieren. Die ochtend kwam ik aan op het vliegveld van Teuge, om als een ander mens naar huis te gaan.

Op het moment van schrijven heb ik 70 sprongen op mijn naam staan. In mijn geval staat dat gelijk aan 53 minuten vrije val. Als de deur van het vliegtuig open gaat, opent voor mij de deur tot echt leven. Ik voel dat ik leef. Iedere keer weer.