Vandaag geen blog maar een eerste column. Het schrijven van blogs vind ik leuker om persoonlijk te houden over gebeurtenissen die ik zelf heb meegemaakt. Bij de Column wil ik meer in gaan op actualiteiten in het nieuws om mijn mening te kunnen ventileren. Dat lucht zo lekker op.
Maar goed, een column dus. De afgelopen week heb ik met veel verbazing het debat van het vuurwerkverbod gevolgd. Het verbod is uiteraard niet politiek, het verbod is gericht op de bestrijding van de pandemie. Alles om de zorg te ontlasten.
Over het verbod is al voldoende gezegd dat het natuurlijk belachelijk is dat het laatste lichtpuntje aan de heldere hemel ook wordt gedoofd door een bij voorbaat kunstmatig gemaakte laaghangende mist. Een ideetje van de veiligheidsregio’s. Want vuurwerkslachtoffers ook nog in de ziekenhuizen, dat kan echt niet. Artsen en verpleegkundigen zien niet zoveel in een vuurwerkverbod, wel in een alcoholverbod. De beste ideeën ontstaan inderdaad met een bakkie op. Kunnen we voor sommigen in dit land niet een ademverbod opleggen?
Een bingo buiten, of liedjes zingen.
Maar waar mijn broek dan echt van af zakt, is diezelfde voorzitter als voorvechter van het vuurwerkverbod nu als een Messias pretendeert dat voor de jongeren iets georganiseerd moeten worden. Een bingo buiten, of liedjes zingen. Wel kleinschalig natuurlijk. Als je het zo leest vraag ik mijzelf echt af of een klap van de molen een functievereiste is om bij de overheid te werken.
Aan de andere kant, een bingo kan natuurlijk heel leuk zijn: Het grote Oudejaars Bingospel. Met onder andere: vluchten voor de politie, sla een boa, steek vuurwerk af, bonusronde is vuurwerk afsteken nabij handhaving. Het minst gewilde hokje: krijg een boete. Ondertussen een paar goede spreekkoren uit de voetballerij en de gezellige bingoavond is compleet.
Ja, Oudejaarsavond. Ik kijk er nu al naar uit. Toch hoop ik stiekem op mooi uitzicht vanaf mijn balkonnetje. En misschien kruis ik ook wel een hokje aan van de bingo.