Gedurende de pandemie gaat het bestrijden van het virus niet zonder slag of stoot. Een hoop mensen zijn al met het virus als laatste zetje overleden. Dat is natuurlijk in en in triest.
Wel belicht het direct een onderwerp dat in de Westerse wereld altijd op pijnlijke en onhandige wijze wordt weggestopt. Het praten over de dood en het afscheid nemen van onze geliefden en naasten is niet zo vanzelfsprekend als de zekerheid dat het leven een keer ophoudt. Het liefst negeren wij de dood ons hele leven weg. In onze Westerse cultuur, waarin alles wordt gemeten aan vooruitgang, en met name succes en geluk, staan wij niet meer stil bij het einde.
Juist in deze tijd van de pandemie is het merkbaar hoe bekrompen wij praten over het einde. Niet iedereen zijn klokje zal tegen de negentig aan lopen. Laatst kwam ik een mooi gedicht tegen over het leven in relatie tot de dood. Een gedicht die precies beschrijft hoe ik in het leven sta, of wil staan. Loslaten, ontspannen, afstand nemen en omarmen. Een aantal kreten tot een vrij leven.
Wie het gedicht heeft geschreven weet ik niet, maar alle lof voor de schrijver.
Zonder dood, geen leven
Het leven is het leven omdat we dood gaan.
Iets dat niet dood kan gaan, daar zit ook geen leven in.
Dankzij het einde, is er waarde.
Alleen als iets een einde heeft.
Let je op.
Alleen als er een deadline is.
Maak je iets af.
Zonder einde is er slechts leegte.
Maar wij willen oneindigheid.
Waardoor we zo vaak eindigen met niks.
Zodra we geluk ervaren, wensen we dat ‘t voor altijd duurt.
En dat verlangen naar het eindeloze in een universum waarin ALLES eindigt...
Zorgen voor onrust.
Voor stress.
Voor zinloos lijden.
Dankzij het einde, is er waarde.
En alles dat je voor altijd wilt, wordt waardeloos.
De kunst is om maximaal te genieten van dat wat er is.
Zonder je vast te klampen.
Zodra je je vastklampt aan iets moois, maak je het stuk.
Knijp je het leven eruit.
Veel ouders doen dat met hun kinderen.
Veel mensen doen dat met hun partner.
Ze houden zo veel.
Ze willen dat het niet eindigt.
Dus knijpen ze.
Zo hard ze kunnen.
In een poging voor altijd vast te houden.
Niet doorhebbende, dat door te knijpen, alles door hun vingers glipt.
Laat los.
En je kunt ontvangen.
Ontspan.
En je kunt voelen.
Neem afstand.
En je kunt genieten.
Omarm de eindigheid.
En alles krijgt meer leven.
Mooi Seth, inderdaad een mooi gedicht.
Mooi gedicht, mooi stuk. Helemaal mee eens.
Mooi gedicht Seth en helemaal waar.
Mooi!